پروژه ابتکاری دختران روستای تورانه باخرز درباره ارتباط صمیمی با مادران
به گزارش اختر شرق؛ یک
تسهيلگر طرح «مانا» در شهرستان باخرز درباره اجرايي كردن اين طرح گفت: روستاي
تورانه كه در 25 كيلومتري باخرز قرار دارد از روستاهاي محروم شهرستان است كه حدود
320 خانوار جمعيت دارد و ازنظر اقتصادي و معيشتي، روستاي محرومي محسوب مي‌شود.
داود نشتيفاني كه حدود سه
ماه روي اين طرح كار ميداني انجام داده عنوان کرد: ابتدا به شناسايي دانش‌آموزان
جوان اين روستا كه روحيه‌ي فعاليت اجتماعي بيشتري دارند پرداختيم و از ميان شناسایی‌شدگان
4 گروه 5 تا 7 نفره از دختران را در اين روستا تشكيل داديم.
اين فرهيخته رشته روان‌شناسي
باليني ادامه داد: طي 11 جلسه آموزشي كوتاه، مباني و چگونه اجراي طرح را برای
داوطلبان شرکت‌کننده توضيح داديم و آن را به‌گونه‌ای تبيين كرديم كه دانش‌آموزان عمیقاً
با طرح آشنا و به مشاركت در آن ترغيب شوند.
وي افزود: آنگاه از اعضاي
گروه‌ها خواستيم كه مشكلات محله را شناسايي و آن‌ها را آن‌طور که خودشان صلاح می‌دانند
به ترتيب اولويت، امتیازبندی كنند كه دانش‌آموزان پس از شناسايي مشكلات محله خود،
با بحث و گفتگو با یکدیگر آن‌ها را اولويت‌بندي نموده و براي حل و يا كاهش اين
مشكلات، راه‌حل‌های بسيار جالب و ابتكاري ارائه دادند.
وی تأکید کرد: البته کاملاً
روشن است که ما انتظار راه‌حل‌های کارشناسی و علمی از پیش تعیین‌شده را نداشتیم
اما باوجوداین، راهکارهایی که این جوانان برای حل مسائلشان ارائه کردند، واقعاً جالب‌توجه
و درعین‌حال، کاملاً ساده و اجرایی بود.
نشتيفاني ضمن تشريح
مشكلات و مسائل اجتماعي روستاي محل اجراي طرح از زبان جوانان گفت: يكي از آسيب‌هايي
كه در روستا شناسايي و توسط گروه‌هاي مشاركت‌كننده، امتيازدهي بالايي داشت، کودک
همسری بود كه البته در بیشتر شهرهای کوچک خراسان مطرح است. به نظر دختران جوان عضو
این گروه، این مشکل به خاطر عدم ارتباط صميمي دختران و مادران و وجود شكاف نسلي بین
آن‌ها ایجاد می‌شد كه البته در نگاه کلان، يك مشكل رايج در خانواده‌هاي امروزي است.
نشتیفانی در پایان گفت:
از دختران محله‌ای که این مشکل را مطرح کرده بودند خواستيم راهکارهای خود در این
زمینه را با ما در میان بگذارند؛ آن‌ها راه‌حل‌های مختلفی را پیشنهاد دادند که همه‌ی آن‌ها ساده و درعین‌حال، کاملاً
عملیاتی بود. یکی از این راهکارها، فراهم کردن زمینه یک بازی دسته‌جمعی با حضور
مادران و دختران بود. این راهکار با در نظر گرفتن بازی‌های بومی محلی طراحی‌شده
بود و به نظر خیلی عالی و درعین‌حال ساده می‌آمد.