امید ادیب

علی علیزاده تحلیل‌گر سیاسی خبرساز یکی دو سال اخیر، بریده‌ای از سخنرانی رهبر انقلاب در زمان امام راحل را منتشر کرده و ضمن دفاع از رهبر انقلاب، مواضع و سیاست‌های ایشان را قبل و بعد از رهبری، دچار مغایرت راهبردی دانسته است. ازجمله علیزاده اشاره‌کرده که آیت‌الله خامنه‌ای پس از تصدی سمت رهبری، به تعبیر او مقابل رفسنجانیسم در سیاست خارجی ایستاد، اما در مقابل رفسنجانیسم در اقتصاد و مسائل داخلی نایستاد.

حتماً برای شما هم ممکن است این سؤال پیش بیاید که چرا رهبری در برابر تهاجم نرم، ایستاد اما در مقابل برخی مظاهر آن مانند مصرف‌گرایی تقابل جدی نکرد.

ساده‌ترین پاسخ به این سؤال این است که این تغییر مواضع را به محافظه‌کاری پس از مسئولیت نسبت دهیم؛ اما به نظر می‌رسد دقت موشکافانه در جنس دو موضوع [مسئله سیاست خارجی و مسئله اقتصاد یا سیاست داخلی] ما را پاسخ می‌رساند. سیاست خارجی یکی از اصلی‌ترین شئون رهبری است و در قانون اساسی هم خطوط کلی آن بر مبنای اصل استکبارستیزی ترسیم‌شده و هم وظیفه نظارت بر این مهم بر عهده رهبری قرار داده‌شده است؛ اما در حوزه اقتصاد و داخل، عنصر بسیار تعیین‌کننده دیگری به نام رأی مردم واردشده است.

باید حق داد که ورود رهبری در برخی موضوعات مانند شیوه اداره اقتصاد کشور، مصرف‌گرایی و برخی موضوعات مورداشاره علی علیزاده، از مصادیقی است که قانون اساسی و ساختار جمهوری اسلامی، بر عهده مردم گذاشته که مظهر این مسئله انتخاب رئیس‌جمهور است. به فهرست رؤسای جمهور پس از امام نگاه کنید؛ هاشمی، خاتمی، احمدی‌نژاد و روحانی، همگی در اقتصاد آزاد مشترک‌اند، حتی احمدی‌نژاد نیز علیرغم شعارهای چپ‌گرایانه در عمل سیاست‌هایی چون تعدیل قیمت‌ها را در پیش گرفت که شرح آن بحثی مفصل می‌طلبد.

درنهایت همان‌که علیزاده در پایان دل نوشته خود تصریح کرده این لازمه گام دوم انقلاب، برگشت حوزه‌های اقتصاد و فرهنگ به ریل اصلی خود می‌باشد. موضوعی که بیش از مسئولان، مردم باید در انتخابات‌های خود به آن اهتمام بورزند.

چاپ مطلب