شاهنامه پیکار نیکی و بدی است/ گسست و انقطاع فرهنگی بین متفکران و توده جامعه
پژوهشگر قوچانی گفت: یک گسست و انقطاع فرهنگی بین متفکران و توده جامعه است وقتی در مملکتی تیراژ کتاب به 200 جلد رسیده قطعا ارتباطی بین متفکران و توده جامعه نیست.
به گزارش اختر شرق؛ علی اکبر مروجان پژوهشگر و خوشنویس قوچانی در جلسه رونمایی از کتاب «عشق و پایداری آن روزها» در فصلنامه باغ خبوشان با بیان اینکه از نگاه عموم شاهنامه کتاب جنگ است اما متفکران خیلی سعی کرده اند این نگاه را تغییر دهند که این کتاب، پیکار نیکی و بدی است، تصریح کرد: بحث پیکار نیکی و بدی از ایده‌ال‌ها و آرمان‌های حکیم فردوسی است و اندیشمندان می‌خواهند صلح و آشتی را که بهترین ارمغان زندگی بشر است را ترمیم کنند که با ژرف اندیشی بیشتر در صلح، بشر بیشتر به آشتی فکر کند.
این پژوهشگر با بیان اینکه اگر در قاموس فرهنگ انسانی چند
واژه مهم داشته باشیم یکی از مهمترین واژه‌ها واژه آشتی است، خاطرنشان کرد: در نهج
البلاغه بعد از سه توصیه مهم، بلافاصله از آشتی صحبت شده است؛ در متون ادبی کشورمان
نیز بحث صلح داریم که بحث بسیار گسترده ای است.
وی ادامه داد: فی النفسه هیچ‌کس عاشق جنگ نیست و جنگ
افروزان همیشه در حاشیه جوامع انسانی هستند اما همین عده قلیل جوامع را به تباهی
کشانده اند.
مروجان اذعن کرد: کار متفکر این است که عظمت صلح و آشتی را
طوری نشان دهد که در تعبیر شاهنامه یعنی پیکار نیکی و بدی، سرشت نیکی برای بشر به
وضوح روشن و آشکار شود.
وی با بیان اینکه در آستانه یکی از بزرگترین جشن های
ایرانی، هستیم که فراموش شده است، عنوان کرد: جشن مهرگان تا حدود 250 سال پیش نیز
با آئیین خاص خودش در 10 مهرماه برگزار می شد که بعد از نوروز بزرگترین جشن ایرانی
بود.
وی خاطرنشان کرد: جشن مهرگان قدمت چهار هزمار ساله دارد و
عده ای پسوند «گان» را به معنای جشن گرفته اند اما در ادبیات منظوم ما اشاره شده که
«گان» را نمی توانیم به معنای جشن بگیریم.
پژوهشگر قوچانی با بیان اینکه در مورد «مهرگان» دو تعبیر بسیار
مهم دوستی و پیمان در بین پژوهشگر مطرح است، عنوان کرد: تحقیقات جامع‌تر نشان داده
است که هر جا صحبت از پیمان است پیمان معطوف به صلح و آشتی‌هاست و در فلسفه این
اعیاد نیز وقتی بیشتر تامل می کنیم متوجه می شویم که نیاکان هوشمند ما با چه نگاه
ژرف و جامعی به این قضایا نگاه می کردند.
مروجان با بیان اینکه در ادبیات جنگ و از دهه 60 اشارات
راه گشایی به مقوله جنگ است و نویسندگان سعی داشته اند روی دیگر زندگی را که صلح و
آشتی است را پررنگ کند، اذعان کرد: اوج این مفهوم را در شاهنامه حکیم فردوسی می
بینیم.
این پژوهشگر در پایان با اشاره به اینکه اکثرا افراد با
واژه شاهنامه، جنگ برایشان تداعی می شود و متفکرانی تلاش می کنند که این اندیشه را در سطح
عمومی تعدیل کنند، گفت: یک گسست و انقطاع فرهنگی بین متفکران و توده جامعه است
وقتی در مملکتی تیراژ کتاب به 200 جلد رسیده قطعا ارتباطی بین متفکران و توده
جامعه نیست.